Elke eikesoort heeft zijn eigen voorkeur wat betreft grondsoort en bodemgesteldheid. In de Périgord zijn de verschillende grondsoorten vaak vlak bij elkaar te vinden. Sommige soorten eiken zijn vaak nabije buren.
Dit is onbetwistbaar een jonge Donzige Eik (Quercus pubescens).
De foto is gisteren genomen an de rand van een bos op kalkgrond, toen het voor het eerst deze winter vroor. Hij heeft nog levende bladeren, normaal voor een jonge boom, vooral in een zachte herfst als dit jaar. Donzige eiken houden vaak hun dode bladeren de hele winter aan hun takken. Het golvend blad, met kleine oorvormige lobjes aan de basis is kenmerkend voor deze soort.
Behalve kastanjebladeren zijn hieronder eikebladen met diepe insnijdingen te zien. Ze zijn van een grote Pyreneëeneik (Quercus pyrenaica) gevallen. Deze groeit op dezelfde zure grond als de kastanje, hij houdt helemaal niet van kalk.
Het blad hieronder is gevallen op een diepe kleiige bodem. Op het zicht zijn er meerdere soorten te zien. De Donzige eik, maar ook een paar bladeren die van de Wintereik (Quercus petraea) zouden kunnen zijn.
Deze eik komt niet veel voor in de Périgord. Hij heeft vlakke, nogal regelmatig gevormde bladeren met een wigvormige basis en een lange bladsteel. En ja, op deze plek groeien een paar statige eiken met stammen die doorlopen tot hoog in de smalle kroon, typisch voor deze soort. Maar, met eiken is het niet gemakkelijk, ze vormen makkelijk hybriden onder elkaar en kennen een grote variabiliteit.
