Stijve ogentroost

Stijve ogentroost (Euphrasia stricta) is een wat iele plant die in droog kalkgrasland groeit.

Nu, aan het eind van de zomer, heeft hij nog maar een paar bloemen bovenaan de stengels. De andere zijn al verlept of hebben vruchten gevormd.


 

Hoogzomer in een bloeiend grasland, Stijve ogentroost was nog omringd door zijn gastheren, bepaalde grasses en vlinderbloemigen. Gastheren? Ja, hij is een hemiparasiet, hij heeft chlorophyl maar hij voedt zich ook via de wortels van andere planten. Soms is dat goed zichtbaar, om hem heen zijn de grassen en kruiden zichtbaar kleiner en schraler.







De bloemen zijn klein en kleurig, met paarse strepen en een gele vlek op de onderlip. De bladeren en schutbladen zijn puntig getand.

Kleine bevernel

Ze zijn overal te vinden op dit moment, de fragiele bloemschermen van de Kleine bevernel (Pimpinella saxifraga). Hij bloeit uitbundig in kalkgraslanden. De grond hoeft niet rijk en vruchtbaar te zijn, integendeel, droog en arm bevalt hem uitstekend.

De plant is kaal in de bovenste delen, met dunne gladde stengels. De stengels hebben nauwelijks bladeren, en die in het rozet op de grond zijn vaak bijna verdwenen tijdens de bloei.







Ziehier een paar bladeren van een rozet. Het lijkt wel alsof ze tot een andere soort behoren, zo groen en weelderig zijn ze. Maar nee, het is echt een Kleine bevernel.






Hier een bloeischerm dat vrucht draagt. De stralen hebben allemaal ongeveer dezelfde lengte. Veel Apiaceae - planten van de schermbloemfamilie - hebben een krans van schutblaadjes aan de basis van het scherm, maar deze soort heeft geen omwindsel.

De herfst komt eraan, de Kleine bevernel gaat nog even door met bloeien.

Zandblauwtje

De foto hieronder dateert van twee weken geleden. Na de warmte van de afgelopen week zijn de blauwe bolletjes van het Zandblauwtje (Jasione montana) bijna allemaal verlept en is het veel moeilijker om de plant te vinden. Vooral als hij zich tussen hoog gras en bramen verstopt.








De ronde bloemhoofdjes zijn samengesteld uit een paar dozijn piepkleine klokvormige bloemen. Ja, het Zandblauwtje maakt deel uit van de Campanulaceeënfamilie, en hij heeft ook de typische blauwe kleur van deze familie.

Hij groeit in verwaarloosd grasland en aan bosranden op zandige grond, neutraal of zuur, vaak in lichte schaduw, en hij is niet erg algemeen in de Périgord.

Om zoveel bloemen te kunnen dragen heeft de plant blijkbaar veel stengels nodig.