Midden op een klein weggetje groeien allerlei planten, het asfelt is nauwelijks meer te zien. De stekelige rozetten zijn vorige herfst verschenen, dit jaar moeten ze bloeiende stengels geven.
Op deze plek is het echter niet zo waarschijnlijk dat er ooit een meter hoge distels tevoorschijn komen. Maar net daarnaast, aan de kant van de weg groeit een andere rozet. Daar zijn de omstandigheden beter voor de groei van de 'Italiaanse distel' (
Carduus pycnocephalus), waarvan geen officiele Nederlandse naam bestaat.
De bladeren zijn niet erg hard en hebben een behaarde onderkant. De einden die de stekels dragen zijn wit.
De Italiaanse distel is een tamelijk tengere plant. Eind mei en juni bloeit hij met een massa (voor een distel) kleine bloemhoofdjes.
Misschien is de kleur wat meer roze dan bij andere distels. De stengels zijn bedekt met stekels en haren die de plant een grijsachtig aanzien geven. Nu zijn de bladeren niet meer zacht, en de stekels zijn, ja, stekelig.
Vlak onder de bloemen heeft de stengel geen stekels maar alleen zijdeachtige haren.
De Italiaanse distel is erg zeldzaam in de Dordogne, maar misschien wordt zijn aanwezigheid onderschat, hij valt niet erg op. Hij houdr van akkers en wat ruderale plekken. Het is een plant van het Middellandse Zeegebied die is geintroduceerd in Amerika en Australië. Op die continenten is hij een invasieve plant die moeilijk te bestrijden is. Maar hier ben je blij hem te vinden!
