Een nagenoeg ondoordringbare muur van plantengroei scheidt een weilandje van het omringende bos. Er zijn veel bramen maar ook ander struikgewas, sommige struiken in bloei. De grote witte schermen zijn van de Vlier (Sambucus nigra) en de kleine roze vlekjes zijn de bloemen van de Hondsroos (Rosa canina).
Er zijn een paar soorten wilde rozen in de Dordogne, en de Hondsroos is de meest algemene. Zijn bloemen zijn geurend, ze ruiken zelfs erg lekker, zoals het voor een roos betaamt. De bladeren, gewreven tussen de vingers, zijn veeleer geurloos.
De Hondsroos bloeit in mei en juni met grote rose of witte bloemen.
De kroonblaadjes zijn wat ingesneden, en de kelkbladen hebben lange franjes. De bladtoppen zijn spits en de bladeren zijn glad of, zoals hier, een beetje donzig.
Soms blijven ze aan de plant zitten tot na de eerste vorst.
De rozebottels die zich ontwikkelen gedurende de zomer blijven soms aan de takken zitten tot het einde van de winter. Tenminste, als een voorbijkomende vos of vogel ze niet opeet.
Het is een roos met lange uitlopers, de takken kunnen een paar meter lang worden. Hij heeft grote gekromde doornen.
Het hele jaar door zijn wilde rozen mooi!