Maar in november verandert dat helemaal. De Kardinaalsmuts krijgt vierhoekige vruchten die gifroze zijn, en in die vruchten zitten knaloranje bessen. Sommige hagen zijn letterlijk roze op dit moment!
Dit zijn Donzige eiken (Quercus pubescens), de meest algemene
soort op kalkrijke hellingen. Het is een bladverliezende eik, maar in de
winter blijven de verdorde bladeren lang aan de takken zitten. Meestal zijn de bomen niet erg groot en hebben stam en takken grillige vormen.
In het begin van de herfst, als de nachten kouder worden kleurt hij vurig oranjerood.
ja-600-8.jpg)
aal-600s-8.jpg)
De Gele ogentroost (Odontites verna) heeft chlorofyl en kan dus met fotosynthese voor een groot deel in zijn eigen behoeften voorzien. Maar hij is ook een beetje parasiet: met kleine grijpvoetjes hecht hij zich ondergronds aan de wortels van naburige planten, vooral grassen, om bij hen mineralen en water te halen. Het schijnt dat ook sommige wijngaarden erge last kunnen hebben van de aanwezigheid van Gele ogentroost.
De vrucht is bedekt met rechte haren, die steviger worden
als het zaad rijpt. De lange rose uitsteeksels zijn de resten van stampers,
twee per bloem.
Als de vlinderbloemen zich openen hebben ze fijne rode streepjes op een gele achtergrond. Het grijze dons op de foto zijn de klierharen die de bladeren bedekken. Bij het aanraken kleeft de plant een beetje aan de handen. En hij laat daar ook een geur achter, niet echt aangenaam. Misschien dat dat de konijnen ervan weerhoudt het Gestreepte stalkruid te eten!
Alles aan deze plant is lang. De blaadjes zijn zoals het hoort bij een
klaver in drieën verdeeld, maar wel erg lang uitgerekt. Ze zijn bedekt
met korte donzige haren. Dat is nodig om de plant te beschermen tegen
uitdrogen, hij groeit op droge, soms zandige, plaatsen.
Ook de bloemhoofdjes zijn lang, soms wel tien centimeter. Ook na de bloei zijn ze mooi!
De meeste stengels op de foto zijn al dood, alleen degene helemaal rechts is nog in bloei.
Het stofzaad is een parasiet op Dennen. Het heeft geen chlorofyl maar onttrekt voedingsstoffen aan de wortels van zijn gastheer. In een dennebos is vaak maar een enkele boom aangetast, en deze lijkt niet te lijden onder zijn parasiet. Mogelijk heeft het ook voordelen om Stofzaad aan je wortels te hebben.
Nogal specifieke eisen stelt dit kleine witte bloempje, maar als aan alle voorwaarden wordt voldoen bloeit het 'Omstreden zandmuur' (Arenaria controversa, geen Nederlandse naam te vinden) massaal.
Temidden van gele, roodgestreepte Paardehoefklaver (Hippocrepis comosa) staat het Hondskruid (Anacamptis pyramidalis) in volle bloei. Deze orchidee begint te bloeien in mei, en in de weken daarna rekken de bolvormige bloeiwijzen zich uit tot dieproze aren, die te zien zijn op grazige plaatsen en in wegbermen.
De mannelijke katjes van de Zwarte den (Pinus nigra) zijn vrij
groot en vormen een soort kroon rond het begin van een nieuwe twijg. De
foto toont ze juist voor de verspreiding van het stuifmeel, boven de
lange groene naalden van vorig jaar.
De Grove den (Pinus sylvestris) heeft veel kleinere mannelijke
katjes en deze vormen een soort buis rond een nieuwe twijg. Op de foto
is de oranje 'beschermhoes', die om de jonge katjes en de twijg zat, nog
goed te zien.
En de vrouwelijke katjes? Dat worden later de denneappels, en dat is goed te zien. Hier de vrouwelijke bloei van de Zwarte den.
Vannacht vroor het. Geen probleem!
Nu ontvouwen zich de nieuwe blaadjes.
Hier vormen de kleine gele bloempjes het decor voor de vroegbloeiende Westelijke spinnenorchis (Ophrys occidentalis).
Van dichtbij bezien lijken de bloemen op miniatuur
botanische rozen. Geen wonder, de Voorjaarsganzerik behoort tot de
Rozenfamilie.
Dit plantje is kenmerkend voor droge kalkgraslanden, een milieu met veel bloemen in het voorjaar. Waar de Kogelbloem groeit zijn vaak wilde orchideeën te vinden.
De meeste sneeuwklokjes die in het bos groeien, zijn ontsnapt uit tuinen en verwilderd. Maar deze hier staan in een geisoleerd dal ver van menselijke bewoning, dus wellicht zijn ze écht wild.