Welkom bij Plantenwandeling !

De flora van de Périgord in het zuid-westen van Frankrijk is rijk en gevarieerd net zoals zijn landschappen. Dat nodigt uit tot allerlei plantaardige ontmoetingen, zoals u kunt zien in dit blog. U vindt hier de portretten van een honderdtal wilde planten die hier groeien. Met de seizoenen mee worden nieuwe soorten toegevoegd.

Corine, botanicus en fotograaf, organiseert voor u wandelingen en andere activiteiten in de natuur rondom flora en vegetatie van de Périgord. Wilt u meer weten? Kijk op www.baladebotanique.fr.

Veel plezier !


N.B.
Met ingang van juni 2020 stopt de nederlandstalige versie van dit blog. De franstalige en engelstalige versies gaan gewoon verder. U kunt ze HIER en HIER vinden.



27 oktober 2017

Paspalum distichum


Dit leuke kleine tropische grasje voelt zich prima in de Périgord. Paspalum distichum (geen Nederlandse naam) groeit op natte plaatsen waar het waterniveau vaak verandert, zoals hier in een dode arm van de Dordogne.







Hij wordt beschouwd als invasief omdat het snel een groot oppervlak kan bedekken. Dank zij zijn snel groeiende uitlopers en omdat hij veel sneller groeit dan andere planten van natte milieux, wint hij van de concurrentie. Paspalum distichum kan niet tegen kou, maar de laatste winters was het niet erg koud. Overigens, wilde eenden eten hem met genoegen.






Tijdens de bloei is hij makkelijk te herkennen, en de bloei duurt lang, de hele zomer door tot in november. Bovenaan iedere halm draagt hij twee aren, elk met donkerrode stempels en meeldraden.






De bladscheden zijn afgeplat en vaak rood aangelopen, met lange witte haren. Er is niet of nauwelijks een vliezig tongetje waar de schede overgaat in het blad.



24 oktober 2017

Duizendblad


Het heeft geregend en het weer is zacht deze maand oktober, dus het Duizendblad (Achillea millefolium) is weer begonnen te bloeien. Hij is een algemene plant van zonnige en grazige plekken zoals weilanden en wegbermen. De planten die nu bloeien hebben kortere bloemstengels dan in de zomer, misschien omdat ze minder tijd hadden om te groeien.






De bloemen lijken in schermen te groeien, de kleine twijgen die de bloemen dragen komen op dezelfde hoogte. Maar bij 'echte' schermbloemen, leden van de familie der Schermbloemigen (Apiaceae) stralen de bloemdragende takjes allemaal vanuit hetzelfde punt bovenaan de stengels, en dat is hier niet het geval. Duizendblad behoort tot een andere familie, de Composieten (Asteraceae).







Kenmerkend voor de Composieten zijn de samengestelde bloemen. Dat wat op een bloem lijkt is in feite een bloemhoofdje opgebouwd uit meerdere kleine lint- en/of buisbloemen. En bij het duizendblad vormen tientallen bloemhoofdjes tezamen een soort scherm. Elk bloemhoofdje heeft drie tot vijf lintbloemen met elk één rond wit kroonblaadje en in hun midden een paar beige buisbloemen. De hoeveelheid bloemen kan aanzienlijk zijn, men had de plant even goed 'Duizendbloem' kunnen noemen zonder onredelijk te zijn.








De bladeren zijn en groot deel van het jaar aanwezig. Bij maaien laten de messen ze onberoerd en later kan de plant nieuwe bloeistengels produceren. De bladeren zijn fijn verdeeld, de naam Duizendblad is evenmin onredelijk.


  

10 oktober 2017

Gladde iep


De bladeren beginnen te vallen, de Gladde iep (Ulmus minor) begint op tijd.






Zijn bladeren zijn regelmatig getand en asymmetrisch gelobd aan de voet. Dat laatste kenmerk is niet goed te zien op de foto hierboven.






Overigens is de Gladde iep een boom (of struik) vol symmetrie en regelmaat. De bladeren zitten op regelmatige afstanden aan de takjes...




 ... en, op hun beurt, zitten de takjes op regelmatige afstanden op grotere takken.

Op deze jonge bomen in de winter lijken de takken nogal dik. Nee, het is geen ziekte van de schors, het is kurkvorming. Dit verschijnsel doet zich ook voor op sommige andere boomsoorten zoals de Spaanse aak (Acer campestre). Richels van kurk of verdikte schors ontwikkelen zich langs de takken. Waarom? Dat is niet goed bekend, misschien is het een bescherming tegen kou of vraat. Blijkbaar lijdt de boom er niet onder.











In elk geval is het geen symptoom van de iepziekte, een schimmelinfectie die door kevertjes wordt overgedragen en die heeft geleid tot de dood van vele iepen in Europa. De iepziekte geeft ook veranderingen in de schors maar is vooral herkenbaar aan het bladverlies van grote takken, gevolgd door hun afsterven.

Men zegt vaak dat de iepen nagenoeg verdwenen zijn als gevolg van de iepziekte. In feite is dat niet waar, er zijn nog veel iepen, vooral jongere exemplaren. Met name geisoleerde bomen hebben overleefd. Omdat de ziekte grote takken en stammen nodig heeft om zich te ontwikkelen overleven de jonge uitlopers en planten. Ook lijkt het aantal Scolytus-kevers, de overbrenger van de ziekte, de laatste jaren af te nemen.

In de Périgord is de Gladde iep erg algemeen in hagen en langs bosranden, hij is ook een van de eerste houtige planten die zich vestigd op verlaten landbouwgronden.







De bloei is vroeg, in maart-april zijn de ovale gevleugelde vruchten er al, tegelijk met de nieuwe blaadjes.