De bladeren beginnen te vallen, de Gladde iep (Ulmus minor) begint op tijd.
Zijn bladeren zijn regelmatig getand en asymmetrisch gelobd aan de voet. Dat laatste kenmerk is niet goed te zien op de foto hierboven.
Overigens is de Gladde iep een boom (of struik) vol symmetrie en regelmaat. De bladeren zitten op regelmatige afstanden aan de takjes...
... en, op hun beurt, zitten de takjes op regelmatige afstanden op grotere takken.
Op deze jonge bomen in de winter lijken de takken nogal dik. Nee, het is geen ziekte van de schors, het is kurkvorming. Dit verschijnsel doet zich ook voor op sommige andere boomsoorten zoals de Spaanse aak (Acer campestre). Richels van kurk of verdikte schors ontwikkelen zich langs de takken. Waarom? Dat is niet goed bekend, misschien is het een bescherming tegen kou of vraat. Blijkbaar lijdt de boom er niet onder.
In elk geval is het geen symptoom van de iepziekte, een schimmelinfectie die door kevertjes wordt overgedragen en die heeft geleid tot de dood van vele iepen in Europa. De iepziekte geeft ook veranderingen in de schors maar is vooral herkenbaar aan het bladverlies van grote takken, gevolgd door hun afsterven.
Men zegt vaak dat de iepen nagenoeg verdwenen zijn als gevolg van de iepziekte. In feite is dat niet waar, er zijn nog veel iepen, vooral jongere exemplaren. Met name geisoleerde bomen hebben overleefd. Omdat de ziekte grote takken en stammen nodig heeft om zich te ontwikkelen overleven de jonge uitlopers en planten. Ook lijkt het aantal Scolytus-kevers, de overbrenger van de ziekte, de laatste jaren af te nemen.
In de Périgord is de Gladde iep erg algemeen in hagen en langs bosranden, hij is ook een van de eerste houtige planten die zich vestigd op verlaten landbouwgronden.
De bloei is vroeg, in maart-april zijn de ovale gevleugelde vruchten er al, tegelijk met de nieuwe blaadjes.