'Wolfsmelk van Séguier'

Open kalkhellingen hebben nog een dor aanzicht. De bloemen die er op dit moment bloeien zijn nogal klein, het grote bloeien begint pas in mei. Deze 'Wolfsmelk van Séguier' (Euphorbia seguieriana, geen Nederlandse naam) is wat groter en heeft op dit moment geen noemenswaardige concurrentie.

Hij vormt verspreide toefen van lichtgevend geelgroen.

Hij is makkelijk als een echte Wolfsmelk te herkennen met zijn typische bloemen waar kleine bolletjes uithangen die het begin van de vruchten zijn.

De bladeren zijn blauwgroen en smal als dennenaalden, maar niet zo stijf, ze voelen zacht aan bij aanraking. De foto is in de zomer genomen, het bloemscherm links is helemaal verdroogd.

Al dat jonge groen is wel feestelijk!

Eenstijlige meidoorn

Op dit moment is er explosie van bloei in het wit. De hoofdverantwoordelijkheid voor deze conflagratie wordt gedeeld dooe een paar planten, waarvan zonder twijfel de Eenstijlige meidoorn (Crataegus monogyna) de belangsrijkste is.

Hier is hij, een kleine boom, te zien achter een wolk van fluitekruid (Anthriscus sylvestris).

Wat is hij mooi, deze meidoorn! En wat ruikt hij lekker!

Wie goed naar een bloem kijkt ziet dat deze maar één stijl heeft (en een ovarium, maar dat zit verborgen in de bloembodem), vandaar het 'éénstijlige' in de naam. Meeldraden met roze pollen omringen de stijl.

Eenstijlige meidoorn groeit in heggen, bosranden, en zelfs midden in het bos in de schaduw. Caak mengen zijn twijgen zich met die van andere bomen en struiken.

In de herfst kleiren zijn bladeren in de vorm van kleine handjes geel. Een paar vrichten, donkerrode bessen, zijn er nog in de verwachting opgegeten te zullen worden door vogels.

Veldereprijs

De meeste Ereprijzen hebben blauwe bloemen en Veldereprijs (Veronica arvensis) is geen uitzondering. Bij hem zijn de bloemen echt heel klein.

Net zoals de hele plant overigens, hier te zien in een schraal grasland vroeg in het seizoen.

In de bloemkroon zijn de kroonbladen vergroeid tot een soort trechter. Elke plant maakt heel veel bloemen maar omdat die snel afvallen zie je vooral knoppen en vruchten.

De vruchten zijn hartvormig met meestal nog een restje van de stijl aanwezig. De stengels worden aanzienlijk langer na de bloei om plaats te bieden aan al die vruchten.

Veldereprijs is een algemeen voorkomende plant. Zoalds zijn naam al zegt kom je hem overal in het veld tegen, op akkers, maar ook in tuinen, op kale plekken in grasland en bovenop stenen muurtjes. Of zoals hier op een plek waar vorig jaar takken verbrand zijn.

Muurhavikskruid

Het begint allemaal met donkerrood gevlekte bladeren. Mooie bladeren.

De sombere kleur van de vlekken kan helderder of intenser zijn, en de bladeren zijn donzig behaard.

Net zo als de jonge stengels.

Nu zijn de zonnebloemgele bloemen tevoorschijn gekomen. De bloei van het Muurhavikskruid (Hieracium glaucinum) begint als de eerste bladeren aan de bomen komen en hij is vroeger dan bij andere Havikskruiden. De lintbloemen zijn gekarteld aan het eind, alsof een beestje eraan heeft geknabbeld.





Vaak groeit hij in grote groepen.

Muurhavikskruid vrolijkt bosranden op kalkgrond op. De bloei duurt niet lang, in mei is het alweer over.





Later in het seizoen. De plant is aangevreten door luis maar de zaden met hun donzige parapluutjes zijn er nog.

Ruw vergeet-mij-nietje

De blaadjes van het kleine Ruw vergeet-mij-nietje (Myosotis ramosissima) zijn rood aangelopen. De nog koude nachten hebben het gestimuleerd om een pigment, anthocyaan, aan te maken dat beschermt tegen lage temperaturen. Dat is nodig, de schrale kalkgraslanden waar het groeit zijn vroeg in het voorjaar blootgesteld en wind en kou. En aan de zon die fel kan zijn overdag. De planten die hier leven moeten tegen een stootje kunnen.





Hindert niet, het Ruw vergeet-mij-nietje bloeit met veel blauwe bloempjes. Een speciaal soort blauw, typisch voor Vergeet-mij-nietjes. Babyblauw met soms wat rose of geel of wit, ook baby-.





Voorafgaand aan de bloei zijn de bloemstengels opgerold in schichten, vergelijkbaar met de toppen van jong varenblad. Dat is kenmerkend voor de planten van de familie van Ruwbladigen waartoe de Vergeet-mij-nietjes behoren. De verschillende Vergeet-mij-nietjes onderscheiden zich van elkaar vooral door hun beharing. Deze soort heeft korte gladde aanliggende haren op de stengels, lange licht gebogen haren op het blad, en haren met een klein haakje aan het eind op de vruchtcapsules. Moeilijk om te zien met het blote oog bij zo'n klein plantje!

Meestal groeien er een heleboel Ruwe vergeet-mij-nietjes bij elkaar op dezelfde plek.

Na de bloei worden de bloemstengels veel langer en is goed te zien dat deze éénjarige heel veel bloemen maakt tijdens zijn korte leven.