In dit loofbos in winterse mist hebben alle bomen hun bladeren verloren, behalve een klein eikje. Rechts daarvan raken twee lange dunne stammen elkaar. Dat zijn Montpellieresdoorns (Acer monspessulanum). Die groeien niet overal, maar op bepaalde hellingen op kalkgrond zijn ze nadrukkelijk aanwezig.
Zich vergissen is bijna onmogelijk, niet veel andere bomen produceren dermate veel kleine takjes.
Ze zijn vaak tegenoverstaand en dragen - in andere seizoenen - kleine drielobbige blaadjes.
In april maakt de Montpellieresdoorn hangende trosjes met bloemen en tegelijkertijd ontvouwen zich de nieuwe blaadjes. De bloemen ontvangen frequent insectenbezoek maar bij toeval is op de foto geen enkel insect te zien.
Later vormen zich de gevleugelde vruchten, de samara's. Hier zien we ze na een herfstige regenbui.