Tussen de gevallen bladeren op een wandelpad zijn vruchtjes, een soort kleine peren, gevallen. Ze zijn eetbaar maar ze geven wel een vreemd gevoel op de tong. Het is beter te wachten totdat de vruchten van de Peerlijsterbes (Sorbus domestica) overrijp, om niet te zeggen rot, zijn aleer ze te eten. Over smaak valt niet te twisten, in elk geval zijn ze zoet.
Wie op deze p^laats omhoog kijkt ziet de veervormige bladeren aan dunne twijgen. Vruchten zijn er niet meer, die zijn al gevallen. De bladeren beginnen te verkleuren.
Van groen tot geel tot bruin. Op de for hieronder is het al november.
De Peerlijsterbes is een niet al te grote boom, en soms verdwijnt hij bijna uit het zicht tussen de Eiken, Haagbeuken, Kastanjes, Esdoorns en andere bomen in het Perigordijnse bos. Toch zijn ze niet zeldzaam, maar er groeien maar een paar verspreide exemplaren tussen de andere soorten; een Peerlijsterbessenbos bestaat niet.
Bij jonge bomen is de schors glad, maar bij het volwassen worden krijgt deze diepe groeven.
Dat was in de zomer...