Verrassing! De berm van een klein weggetje is van kleur veranderd. Het vale geel en grijs van verdorde planten heeft plaatsgemaakt voor blauw. Duizenden kleine steeltjes duiken op uit de mist.
Het zijn Herfststerhyacinten (Scilla autumnalis) en, nooit eerder gezien, ze bloeien dermate uitbundig dat de grond ermee bezaaids is. En ze zijn groot (nou ja...), met een dozijn bloemen of meer per bloeistengel.
Een droge zomer lijkt niet gunstig voor de groei van planten. Maar misschien hebben de bollen onder de grond kracht ontleend aan de uitbundige en langdurige voorjaarsregens? In de zomer heeft de herfststerhyacint bladeren nog bloemen boven de grond, en misschien heeft hij geen last van droogte en warmte.
Een wit exemplaar tussen duizenden blauwe. Dat kan gebeuren.
De bloemen zijn nog dicht, ze wachten op de zon. In een uur gaan ze open en zijn ze makkelijker te herkennen als de stervormige bloemen van sterhyacinten.
Er zijn niet alleen sterhyacinten. Driedistels (Carlina vulgaris) en een enkele Ruige Heemst (Althaea hirsuta), allemaal uitgedroogd, zijn bedekt met spinnewebben. Zij horen ook bij de planten van het kalkgrasland.