Mannetjesorchis

Het regent teveel deze maand!

Hier schuilt een insect in de bloem van een Mannetjesorchis (Orchis mascula). Zoals alle monocotylen hebben de bloemen van orchideeën drie kelkbladen en drie kroonbladen. Hier vormt een kelkblad samen met twee kroonbladen een paraplu boven de kop van de vlieg. Deze zit op een derde kroonblad, de lip, voorzien van donkere vlekjes om aan te geven waar de nectar zit, maar honger heeft hij niet. De twee andere kelkbladen zijn opzij gebogen.

Mannetjesorchissen groeien graag in loofbossen. De bloemen verschijnen voor het bladerdek van de bomen zich sluit en het zonlicht tegenhoudt. Ondanks hun uitgesproken kleur zijn ze makkelijk over het hoofd te zien. De bladeren van de Mannetjesorchis zijn diepgroen met paarsbruine vlekken.

Vleugeltjesbloem

Meestal hebben wilde bloemen van één soort allemaal ongeveer dezelfde kleur. Hier niet, witte en blauwe exemplaren van de Gewone vleugeltjesbloem (Polygala vulgaris) groeien dwars door elkaar.

De kleine bloempjes zitten vol versieringen. Het witte bloemblad met franjes dient als landingsbaan voor vlinders en bijen die hun tong tussen twee blauwe vleugels door moeten steken om bij de nectar te komen.

Spinnenorchis

Sinds twee weken zijn er bloeiende orchideeën in Trémolat. Dit is de eerste, een Spinnenorchis (Ophrys aranifera). Een klein plantje, geelgroen, 10 of 20 cm hoog. Je trapt er makkelijk op als je hem zoekt.

Op de fluwelige lip zit een lichtere vlek, de spiegel, die maakt dat hij een beetje op een spin lijkt. Tenminste, dat vinden wij mensen; sommige bijen zijn ervan overtuigd dat het een andere bij is die op een groene bloem zit. Hij heeft zelfs ogen!

Reuzenpaardestaart

Sinds honderd miljoen jaar geleden is er veel veranderd, maar niet deze vreemde wezens.

Dit zijn de sporendragers van de Reuzenpaardestaart (Equisetum telmateia). Gedurende het Krijt waren er al verschillende soorten vaatplanten. (Niet hier in de Dordogne; het grootste deel van het huidige Frankrijk lag beneden zeeniveau.) De meeste daarvan zijn net zo als de dinosauriërs uitgestorven, of tenminste ernstig veranderd. Maar niet de equisetumfamilie. Vandaag de dag zijn er paardestaarten te vinden die er bijna net zo uitzien als hun voorouders.

De sporendragers van de reuzenpaardestaart hebben geen chlorofyl. Later dit voorjaar verschijnen de groene, vegetatieve stengels van de plant.