Grote klit

Een aanplant van jonge populieren, niet ver van de Dordogne. Op de achtergrond zien we nog een paar blauwe plastic hoezen die de eigenaar heeft gebruikt om zijn boompjes te beschermen tegen vraat door reeën. Aanplant van populieren vernietigt natte zônes die belangrijk zijn voor tal van planten en dieren; waar ze worden geplant verdwijnt de natuurlijke vegetatie die vervangen wordt  door ruderale planten die overal wel willen groeien. Zoals de Grote klit (Arctium lappa) die het hier prima doet. Nou ja, je kunt niet zeggen dat het een lelijke of oninteressante plant is. Hij is majestueus, door zijn imposante formaat van meer dan een meter hoog, en zijn sierlijk afhangende vertakkingen.

Hier, in het winterse landschap, zien we de dode twijgen van de vorige zomer.

De uitgedroogde bloemhoofdjes dragen allemaal kleine haakjes. Zoals bijna alle kinderen weten, kun je die heel goed gebruiken om je klasgenootjes te pesten door ze in hun haar te gooien.

Montpellieresdoorn

In dit loofbos in winterse mist hebben alle bomen hun bladeren verloren, behalve een klein eikje. Rechts daarvan raken twee lange dunne stammen elkaar. Dat zijn Montpellieresdoorns (Acer monspessulanum). Die groeien niet overal, maar op bepaalde hellingen op kalkgrond zijn ze nadrukkelijk aanwezig.

Zich vergissen is bijna onmogelijk, niet veel andere bomen produceren dermate veel kleine takjes.

Ze zijn vaak tegenoverstaand en dragen - in andere seizoenen - kleine drielobbige blaadjes.

In april maakt de Montpellieresdoorn hangende trosjes met bloemen en tegelijkertijd ontvouwen zich de nieuwe blaadjes. De bloemen ontvangen frequent insectenbezoek maar bij toeval is op de foto geen enkel insect te zien.

Later vormen zich de gevleugelde vruchten, de samara's. Hier zien we ze na een herfstige regenbui.

Rijp

Niets bijzonders, dit hier en daar enigszins verruigde grasland. Maar een ochtend ijzige mist verandert alles.

Rotskortsteel (Brachypodium rupestre) neemt de plaats in van andere grassoorten als de bodem wat rijker wordt aan voedingsstoffen.

Er is overigens geen sprake van 'rotsen' en 'korte stelen', integendeel, het is een hoog gras als het bloeit, en het is niet dol op rotsen. De dode halmen en bladen van afgelopen zomer zijhn nogal kleurig vergeleken met andere grassen, en nu, met een randje rijp, komen ze extra tot hun recht.

De speerdistel (Cirsium vulgare) groeit overal waar een gevallen zaadje vruchtbare en omgewoelde grond vindt, zoals hier, waar wilde zwijnen hebben gewroet.

De verdorde bladeren en bloemhoofdjes zijn nog steeds mooi, zelfs al zijn ze dood.






De zon breekt door de mist.

De Wilde Pastinaak (Pastinaca sativa) is geen verfijnde plant, maar vandaag heeft hij toch een zekere sierlijkheid.

Deze stekelige kronkelaar, een Braam (Rubus fruticosus), neemt een vurige tint aan in het tegenlicht. Dat zal niet lang duren, als de vorst doorzet zal hij winters grauw worden.