Welkom bij Plantenwandeling !

De flora van de Périgord in het zuid-westen van Frankrijk is rijk en gevarieerd net zoals zijn landschappen. Dat nodigt uit tot allerlei plantaardige ontmoetingen, zoals u kunt zien in dit blog. U vindt hier de portretten van een honderdtal wilde planten die hier groeien. Met de seizoenen mee worden nieuwe soorten toegevoegd.

Corine, botanicus en fotograaf, organiseert voor u wandelingen en andere activiteiten in de natuur rondom flora en vegetatie van de Périgord. Wilt u meer weten? Kijk op www.baladebotanique.fr.

Veel plezier !


N.B.
Met ingang van juni 2020 stopt de nederlandstalige versie van dit blog. De franstalige en engelstalige versies gaan gewoon verder. U kunt ze HIER en HIER vinden.



16 november 2016

Stekelaugurk

De Stekelaugurk (Sicyos angulata) is een invasieve plant die dol is op zomerzon en vocht, twee zaken die in overvloed te vinden zijn aan de oevers van de Dordogne. Deze noordamerikaanse plant is in het westen van de Aquitaine aanwezig sinds zo'n vijftig jaar, en hij trekt op naar het oosten, de rivieren volgend. Langzaam, in 2010 had hij bergerac nog niet bereikt. Maar hij is in opmars, nu groeit de Stekelaugurk ook in Coux et Bigaroque en misschien ook wel verder oostwaarts.







Het is een monster, zijn lianen kunen wel acht meter ver reiken. Hij bedekt de oevers en de vegetatie die daarop groeit, en hij klimt...




... en klimt. Als een augurk of een kalebas op de komposthoop, in feite. Zoals het hoort voor een Cucurbitacee.

Er was nog geen november-nachtvorstje dit jaar, dus de Stekelaugurk gaat door met bloemen maken.






Het is moeilijk om hem mooi te vinden, hij ziet er nogal slordig uit, met rommelige lianen en grote slappe bladeren die alle kanten uit gaan. Maar dat is een kwestie van smaak, nietwaar?

De stervormige vruchten daarentegen hebben wat feestelijks. Een soort voortijdige kerstballen.





Ondanks de naam van de plant lijken zijn vruchten totaal niet op augurken, en ze zijn zelfs niet eetbaar. Maar de bladeren van de Stekelaugurk lijken wel op die van de gewone inmaak-augurk.




2 november 2016

Wilg-aster


Als vuile sneeuw, en dat eind oktober. Een wolk van kleine witachtige bloemetjes groeit op de oevers van de Dordogne.. De Wilg-aster (Symphyotrichum x salignum) is een amerikaan maar hij voelt zich prima thuis hier, blijkbaar.








 
Hij bevolkt de oevers van grotere rivieren. Met zijn kruipende wortels kan hij in een paar jaar een groot oppervlak bedekken met een dichte en min of meer chaotische vegetatie. Hij wordt beschouwd als een invasieve plant, dat wil zeggen dat hij de eerder aanwezige of inheemse plantensoorten kan verdringen. Hij is al meer dan tweehonderd jaar aanwezig in Frankrijk, maar de laatste jaren lijkt hij zich sneller te verspreiden. Waarom? Goede vraag. Hij bloeit laat in het jaar, misschien helpen warme herfsten van de laatste jaren hem zich te ontwikkelen?





De grote soepele stengels zijn staand of liggend en dragen trossen samengestelde bloemen..






De lintbloemen zijn lila-achtig wit, en de buisbloemen, nauwelijks zichtbaar op de foto, zijn geel. Vaak is de stengel licht behaard. 


 
Op de achtergrond zijn stammen van de Vederesdoorn (Acer negundo) zichtbaar, een boom die e(rg algemeen is in de rivierbossen bij de Dordogne. Hij is ook een invasieve soort afkomstig uit Noordamerika.